Skattagrýlan og kosningarnar

Birt þann 26. október, 2017 af andri

Ég vil gott heilbrigðiskerfi
Það þarf að fjármagna það með sköttum.
Ef menn vilja ekki borga skatta skulum við ræða tryggingamál, Obamacare og önnur úrræði. Það er ekki hægt að vilja öryggisnet, ókeypis krabbameinsmeðferðir, mannsæmandi líf með langvinnum sjúkdómum og úrbætur í geðheilbrigðismálum um leið og skattar eru lækkaðir. Fjármagnið verður að koma einhversstaðar frá. Ef menn vilja ekki skatta þá verða menn að koma hreint fram og bjóða fram sýn um hvar skuli kaupa tryggingar og leiðir til að tryggja nauðsynlega þjónustu.

Það gengur heldur ekki að starfsfólkið niðurgreiði kerfið með álagi, sjálfboðavinnu og óviðundandi starfsumhverfi eða sjúklingar með beinum fjárframlögum ofan á vinnu og heilsutap.

Ég vil gott menntakerfi, öflugt menningarlíf og vilja til að viðhalda sjálfstæðu tungumáli með tilheyrandi bókmenntasköpun, Þjóðleikhúsi, kvikmyndagerð, Ríkisútvarpi, Árnastofnun og sinfóníu. Til þess að tungumálið verði gjaldgengt í tækjum framtíðar þarf grunnrannsóknir og gagnagrunna, til að keyra inn í tölvu og þýðingarkerfin.

Ef menn vilja ekki borga skatta skulum við byrja að safna í ,,College Funds“. Það þarf ekki að vera verra kerfi, en það er ekki hægt að vilja hvort tveggja, að vera með ókeypis fyrsta flokks skóla og lága skatta. Fólk með ung börn getur þá strax safnað þeim 15 milljónum sem kostar að fara í MR eða Versló og síðan þeim 20 sem kostar að fara í Háskólann. Það gengur ekki að þynna bara námið í sparnaðarskyni, eða láta starfsmenn niðurgreiða það.

Ef menn vilja láta íslenskuna danka, eða keppa án stuðnings við milljónatungumál þurfum við að ræða skipulagt undanhald hennar, hvernig skuli pakka henni saman og gera nýrri kynslóð fært að læra alvöru ensku með tilheyrandi bókasöfnum og sömu menningarlegu dýpt og tíðkast í Ameríku og Bretlandi. YouTube enska er ekki enska og hún lærist ekki af sjálfu sér án innviða.

Við erum fámenn þjóð í stóru landi og við þurfum að leggja meira á okkur til að byggja upp innviði en víðast hvar. Það hlýtur að vera óraunhæft að búa hér og greiða lægri skatta en í Danmörku eða Noregi. Við þurfum að jafna aðstöðu landsmanna, við þurfum að grafa nokkur jarðgöng til viðbótar á Austurlandi og Vestfjörðum, styðja bændur og við þurfum að niðurgreiða flug til Ísafjarðar, Egilsstaða og Vestmannaeyja. Það gerist aðeins með því að borga skatta.

Við erum lítil þjóð og óhagkvæm eining og viljum halda úti utanríkisþjónustu, eigin þingi, rannsóknum, landsliðum og löggæslu, menningu, landbúnaði, samgöngum, æskulýðsstarfi og heilbrigiskerfi. Það vill reyndar svo til að við eigum mannauð og auðlindir sem gera okkur þetta kleift. Og ef allir innviðir eru í lagi þá vill fólk setjast hér að og þá skapast atvinnulíf. Ef innviðir eru í molum þá setjast frumkvöðlarnir að þar sem skólar, sjúkrahús og menningarlíf er í lagi. Panamaskjölin sýndu að málsmetandi fólk hérlendis vildi ekki einu sinni greiða lægstu mögulegu skatta til samfélagsins. Þeir sem eru þannig gerðir mega alveg fara.

Áherslan á skattalækkanir án þess að búa til kerfi sem gera okkur kleift að veita fjármagni á mikilvæga staði, valda því að Íslenska góðærið verður ævinlega yfirborðslegt fyllerí. Það sem skiptir máli er svelt, á meðan landið fyllist af dóti. Heimilin fyllast af tækjum en ekki skólarnir, við gistum á dýrum hótelum en sofum á spítalagöngum þegar mest ríður á. Við ökum á dýrum bílum um lélega vegi frekar en ágætum bílum á góðum vegum eða alvöru almenningssamgöngum. Hvert góðæri skilar sér því ekki í raunverulegum verðmætum heldur þvert á móti, grefur oftar en ekki undan grunnstoðum þegar skera þarf niður á sjúkrahúsum, leikskólum og öðrum póstum til að ,,kæla“ hagkerfið.

Kosningabaráttan hefur nánast verið barnaleg, hún hefur snúist um að búa til grýlu úr samfélaginu sem við þurfum og viljum halda uppi án þess að tala hreinskilnislega um hvernig skuli þá fjármagna það með öðrum hætti.

Ég þekki mikið af góðu fólki sem er í framboði og þekki af eigin reynslu að þetta er átak og mér finnst mikið og fínt mannval í boði. Ég fagna því aðGuðmundur Andri Thorsson sé þarna ofarlega og Samfylkingin sé að ná vopnum sínum. Mér líst vel á að Katrín Jakobsdóttir fái góða kosningu og vil að Sara Oskarsson komist á þing, hún er magnaður eldhugi, Eydís Blöndaler góður kostur og kosningaprófin hafa sagt mér að ég sé 86% Dagrún Ósk Jónsdóttir og Óttarr Proppé sem ég hef kunnað að meta. Hordur Agustssoní Macland yrði flottur á þingi, Helga Vala Helgadóttir verður öflug og mér líst vel á að Einar Kárason og Hallgrímur Helgason hafi tekið slaginn. Þeir sem íhuga villitrippin í Miðflokki mættu íhuga að Lilja D. Alfredsdottir er úrvals stjórnmálamaður og Biggi lögga Birgir Örn Guðjónsson hefur brennandi áhuga og þekkingu á samfélaginu. Ég óska annars öllum frambjóðendum góðs gengis og hvet alla til að kjósa rétt.

Árni Kjartansson f. 26. nóvember 1922 d. 28. september 2017

Birt þann 9. október, 2017 af andri

Í dag kveðjum við ástkæran Árna afa, hann var stjúpfaðir móður okkar og bjó lengst af í Hlaðbænum þar sem amma býr ennþá. Árni afi var mikill kappi, skíðamaður, fjallagarpur, félagsmálamaður og ræktaði garðinn sinn betur en flestir aðrir. Árni afi var okkur öllum mikil og góð fyrirmynd en hann lifði langa og fallega ævi og þau Hulda amma voru sérlega heppin að eignast hvort annað. Hér er minningargrein sem ég skrifaði um hann:

Árni Kjartansson f. 26. nóvember 1922 d. 28. september 2017:

Hann er 94 ára og tekur fram gömlu slides vélina og varpar myndum upp á tjald. Þarna birtast ljóslifandi, Jökulheimar, Kerlingarfjöll, Jósepsdalur. Fjallabílar, snjóbíllinn Gusi, þarna birtast goðsagnir í fjallamennsku, Guðmundur Jónasson, Sigurður Þórarinsson, Sigurjón Rist. Þarna er Selásinn, amma á skíðum, mamma og Guðrún í Þórsmörk með KB og GB saumað í smekkbuxurnar. Í glugganum hrafntinnur og geislasteinar, Selás, Heiðmörk og Bláfjöll út um eldhússgluggann, Elliðaárnar skoppandi fyrir utan og blómagarðurinn allt um kring. Hann skiptir um sleða og nú birtust þær á tjaldinu, dalíurnar, rauðar, gular og bleikar, flugeldasýningar sem hann galdraði fram úr litlum fræjum.

,,Menning er að gera hlutina vel“, sagði Þorsteinn Gylfason og ef maður hugsar um afa í Hlaðbæ þá gerði hann hlutina ekki aðeins vel heldur varð hann yfirleitt langbestur í því sem hann tók sér fyrir hendur. Hann varð ungur Íslandsmeistari í 1500 og 5000 metra hlaupi, hann var leiðangursstjóri í fyrstu ferðum Jöklarannsóknarfélagsins og tók þátt í að byggja skálana á Grímsfjalli og í Jökulheimum.

Sem ljósmyndari skilur hann eftir sig ómetanlegt safn fyrir fjölskylduna en líka heimildir um íþróttasögu og sögu fjallamennsku á Íslandi. Sem kjötiðnaðarmaður þótti hann einstaklega vandvirkur og fólk kom um langan veg til að fá hjá honum jólasteikina. Sem þáttakandi í félagsstörfum gaf hann endalaust af tíma sínum. Hann tók þátt í uppbyggingu Skíðadeildar Ármanns og Flugbjörgunarsveitar Íslands. Þegar hann fékk áhuga á blómarækt varð garðurinn einn sá fallegasti á landinu.

En afi gerði þetta ekki einn. Hann var svo heppinn að hitta jafnoka sinn í henni Huldu ömmu. Þau dönsuðu allt kvöldið á hreppaskilum skíðafélagsins og hann bauð henni með sér í leiðangur upp á Vatnajökul. Hún hélt nú það og einhverjir spurðu forviða. Ætlar þú að taka konu með þér upp á jökul? Þau giftu sig 25. maí 1956 og fóru beint af stað í þriggja vikna leiðangur. Þau fengu öll veður og voru föst í tveggja manni tjaldi í þrjá sólarhringa. Var ykkur ekki kalt? spurði ég. Kalt? sagði afi. Við vorum nýgift! Vatnajökull var ókönnuð og nafnlaus veröld en nú heitir efsta kennileitið á Kverkfjallahryggnum Brúðarbunga. Þau voru einstaklega samrýmd í einu og öllu í meira en 60 ár.

Afi fékk svo sannarlega ekki allt upp í hendurnar. Hann missti föður sinn ellefu ára gamall og hætti í skóla þótt hann væri efnilegur námsmaður. Afi var með mikið keppnisskap, stundum hugsaði maður hvort þar væri drengurinn að sýna heiminum að víst gæti hann afrekað eitthvað. Þegar hann gaf endalaust af tíma sínum hugsaði maður um eina fátækustu fjölskyldu bæjarins sem fékk eina nútímalegustu íbúð bæjarins í Verkamannabústöðunum við Ásvallagötu.

Menning er að gera hlutina vel. Þegar hann talaði um ömmu síðustu árin þá notaði hann öll fallegustu orðin. Gagnvart afa og langafabörnum og var hann langbesti afi sem hægt var að hugsa sér. Hann lifir í minningunni, við sjáum hann fyrir okkur, umkringdan fjöllum og dalíum, hrafntinnu og geislasteinum, í fjallakofa sem heitir Himnaríki.

Sofðu ást mín í Kiljunni

Birt þann 2. desember, 2016 af andri

Forsetaframboð Andra Snæs 2016

Birt þann 12. apríl, 2016 af andri

Þjóðleikhúsið

Mánudagurinn 11. apríl 2016

Kæru vinir, ættingjar og aðrir gestir

Það er vandi að taka stórt skref, að taka stóra stökkið og eins og einhvern hér inni hefur ef til vill grunað – þá hef ég ákveðið að bjóða mig fram til embættis forseta Íslands.

Forseti Íslands.

Forseti Íslands getur verið farvegur fyrir nýjar hugmyndir og nýja strauma, Bessastaðir voru á tímum Fjölnismanna sá staður á Íslandi þar sem nýjar hugmyndir í listum og vísindum bárust fyrst til landsins og voru orðaðar í fyrsta sinn á íslensku.

Forseti Íslands getur tengt fólk saman, hann getur leitt saman ólíka hópa, hann getur lyft mikilvægum málum, hann getur látið andstæður mætast og fundið sameiginlega fleti en um leið þarf forseti að hafa skýra sýn, sterka rödd og sannfæringu.

Forsetaembættið á Íslandi er merkilega opið og skapandi. Forseti Íslands getur sett mál á dagskrá, hann getur vísað lögum til þjóðaratkvæðis, hann getur haft áhrif á stjórnarmyndun og hann er eina manneskjan á Íslandi sem er raunverulega þjóðkjörin.

Við viljum öll vera stolt af því að tilheyra íslensku samfélagi, við viljum eiga eitthvað sameiginlegt og okkur langar að vaxa og dafna í þessu fallega landi en stundum er eins og við eigum fátt sameiginlegt.

Á síðustu dögum hefur gamalt sár opnast en kannski er þetta líkara beinbroti sem gréri vitlaust saman og þarf að brjóta aftur til að það grói rétt. Það er sárt en líklega óhjákvæmilegt.

Ég stíg fram vegna þess að mig langar að bjóða fram ákveðna framtíðarsýn.

Ég hef verið heppinn með fyrirmyndir í lífinu og samferðafólk, margir eru í salnum hér í dag. Ég á tvær sterkar fyrirmyndir í Guðmundi Páli Ólafssyni og Vigdísi Finnbogadóttur. Uppáhalds ljóð þeirra er eftir Snorra Hjartarsonar sem byrjar svona: ,,Land, þjóð og tunga, þrenning sönn og ein, þér var ég gefinn barn á móðurkné.“

Ljóðið fjallar um vöggugjafirnar sem Íslendingum eru gefnar. Við getum kallað það land, þjóð og tunga eða náttúru, lýðræði og menningu – í rauninni liggur þar kjarni embættis Forseta Íslands.

Þrjár stoðir sem hann þarf að gæta að.

Mig langar til að leggja fram þrjú verkefni sem ég tel að gætu verið þjóðinni til heilla.

Við þurfum að spyrja okkur. Í hvernig landi viljum við búa? Hvað viljum við standa fyrir, hvernig viljum við taka þátt í hinum stóra heimi? Já hvaða skilaboð viljum við færa heiminum?

Hvað ætlar okkar kynslóð að gera, hvað ætlar hún að skilja eftir sig í stóra samhenginu? Ein kynslóð stofnaði lýðveldið 1944, ein kynslóð færði út landhelgina, ein kynslóð kaus konu sem þjóðarleiðtoga fyrsta allra þjóða. En hvað viljum við gera? Hvað á sá sem talar fyrir okkar hönd að hafa í farteskinu?

Ég tel að þjóðgarður á Hálendi Íslands sé ein af þessum stóru hugmyndum sem við gætum látið verða að veruleika. Þjóðgarður myndi staðfesta mikilvægi og gildi náttúrunnar í sjálfri sér. Hálendið er hluti af sjálfsmynd okkar. Hálendið er kjarninn í ímynd Íslands og þjónar þannig öllum landsmönnum. 40.000 ferkílómetra þjóðgarður væru mikilvæg skilaboð út í heim þar sem náttúran á alls staðar í vök að verjast.

Umhverfismálin eru og verða langstærsta áskorun 21.aldar. Ef jörðin á að bera öll þau börn sem við viljum eignast þá þurfum við að endurhanna og endurhugsa nánast alla 20, öldina. Þessar breytingar eru lífsnauðsynlegar en þær eru ekki neikvæðar. Þær verða kjarninn í allri framþróun í öllum greinum í náinni og fjarlægri framtíð.

Sem fiskveiðiþjóð eigum við allt okkar undir hafinu. Ég sé fyrir mér að embættið geti verið mikilvæg rödd í verndun hafsins. Barn sem elst upp á Íslandi á að hafa æði fyrir fiskum. Hvort hvalir verði ætir í framtíðinni, er líklega mikilvægari spurning en hvort þeir séu veiddir.

Jöklar bráðna fyrir augum okkar. Amma mín er hér í salnum. Hún fór í brúðkaupsferð upp á Vatnajökul árið 1956. Ef barnabarn mitt nær sama aldri og hún – verður það enn á lífi árið 2120.

1924 – 2120 Það er tíminn sem tilheyrir okkur – það er tíminn sem við getum snert með berum höndum. Tími einhvers sem við þekkjum og elskum og tími einhvers sem við munum þekkja og elska.

Við þurfum að læra að hugsa í lengri tíma en ársfjórðungsuppgjörum og mislöngum kjörtímabilum.

Þess vegna eru umhverfismálin eitt mikilvægasta viðfangsefni forseta Íslands.

Jöfnuður, jafnrétti og jöfn tækifæri er forsenda þess að við getum kallað okkur þjóð. Ég fylgdist með þjóðfundinum, þar sem 1000 Íslendingar valdir í slembiúrtaki komu saman og ræddu gildi sín og framtíðarsýn. Ég fylltist ákveðinni von vegna þess að sneiðmyndin af þjóðinni var fallegur hópur sem gat talað saman. Almenningi var gefin rödd og við sýndum að lýðræðið er skapandi ferli í sífelldri þróun. Í kjölfarið átti að verða til nýr samfélagssáttmáli og grundvallarlög fyrir samfélagið okkar. Tilraunin var einstök og vakti athygli um allan heim.

Það er mikilvægt að klára stjórnarskrána, við þurfum nýjan samfélagssáttmála og ferlið er ekki ónýtt, þótt það hafi laskast. Nýja stjórnarskráin verður að eiga rótfestu í þjóðfundinum.

Þjóðgarður og stjórnarskrá væru verkefni sem myndu lýsa langt út fyrir landsteinana og vekja vonir hjá fólki um allan heim.

Guðmundur Páll Ólafsson sagði þetta:

Þú verndar aðeins það sem þú elskar,
þú elskar aðeins það sem þú þekkir.
Þú þekkir aðeins það sem þér er kennt

Ég hef hitt meira en 20.000 skólabörn hér heima og erlendis síðustu 10 ár, ég hef tekið þátt í verkefnum sem tengjast skapandi skrifum og læsi. Ég spyr börnin oft hvort þau tali fleiri tungumál en íslensku og í hverjum bekk réttir einn eða fleiri upp hönd og þau nefna alls kyns tungumál.

Sá sem ræktar sitt móðurmál skilur gildi tungumála almennt og þar er ein stærsta áskorun komandi ára. Tungumálið og móðurmálin þurfa að eiga sér málsvara. Við verðum að gæta þess að krakkarnir taki við keflinu og fyllist ást á tungumálinu.

Ísland verður að vera land tækifæranna fyrir börn sem flytja hingað. Tölfræðin sýnir að mörg þeirra standa höllum fæti. Ef við vöndum okkur munum við eignast sterka einstaklinga með djúpar rætur í fjarlægum menningarheimum. Ef við sofum á verðinum gæti stór hópur misst tökin á sínu eigin móðurmáli án þess að læra íslensku. Tungumálin eru lykill að heiminum og embættið getur lyft þessum málaflokki.

Land, þjóð og tunga. Þrjú orð sem fela í rauninni í sér öll önnur svið sem heyra undir embættið.

Hvað gerði okkar kynslóð?

Við ættum að klára þjóðgarðinn sem er kjarninn í náttúru okkar.
Við eigum að ljúka við stjórnarskrána sem er grundvöllur stjórnskipunar okkar.
Við eigum að taka utan um móðurmálin okkar – sem eru farvegur hugsunar okkar og menningar.

Það er af þessum ástæðum – kæru vinir sem ég býð mig fram í embætti forseta Íslands.

apríl 2016.

Andri Snær Magnason

Ljósmyndir: Christopher Lund og Jón Gústafsson

Draumalandið 10 ára!

Birt þann 25. mars, 2016 af andri

Í þessari viku eru nákvæmlega 10 ár frá því Draumalandið – Sjálfshjálparbók handa hræddri þjóð kom út. Eftir á að hyggja var þetta ansi brjálað tímabil, spennandi og sorglegt á köflum en líka verðmætt enda kynntist ég svo mörgum í kringum og eftir útgáfuna. Nafnið á bókinni var lengi að fæðast, það vísar auðvitað í Draumalandið eftir Jón Trausta en lagið við ljóðið var uppáhaldslagið hans Jóns afa, en hann dó rétt áður en bókin kom út.

Afi Jón og amma Dísa.

Ég boðaði fólk til fundar við mig í Borgarleikhúsinu og stundum hef ég reynt að skilja hvernig ég þorði því, nokkur ofdirfska að ætla sér að fylla Borgarleikhúsið á mánudagskvöldi í mars og messa yfir fólkinu í klukkutíma. KK var mér til halds og trausts. Draumalandið fjallaði um að fara aðrar leiðir og hugsa öðruvísi, að nýta sér vankosti sem styrk og tækifæri. Við ákváðum að gefa út bókina á versta tíma í bóksölu og það tókst vonum framar. Bókin seldist í um 23.000 eintökum áður en árið var úti og núna er hún komin út á japönsku, þýsku, dönsku, ensku og spænsku.

Eftir fundinn í Borgarleikhúsinu sagði amma í Teigó við mig með stríðnisglampa í augum: ,,Ég hélt alltaf að þú værir þroskaheftur, en núna er ég ekki lengur viss.“ Þetta var hennar leið til að hrósa. En svo sagði hún mér að þarna hefði gerst dálítið kraftaverk. Úrið hans afa hafði verið týnt frá því að hann dó, en í Borgarleikhúsinu fann amma úrið allt í einu, hún var með það á hendinni. Ömmu sýndist þetta vera augljóst tákn um að hún ætti að gefa mér úrið.

Nánast hver einasti kafli Draumalandsins hefur leitt mig inn í nýjan heim eða nýja heima sem eru ekki endilega hinn dæmigerði vettvangur rithöfundar. Árið var fullt af tilviljunum og merkilegum tímasetningum. Ég skrifaði heilan kafla um öll tækifærin sem mætti nýta á varnarsvæðinu ef herinn færi. Mér fannst vanta þann vinkil í umræðuna, að þar væri skapandi möguleikar en ekki einungis svartnætti. Herinn tilkynnti brotthvarf sitt í sömu viku og bókin kom út.

Hugmyndakaflinn ,,Leitin að raunveruleikanum“ dró mig inn í stór og smá fyrirtæki og tengingar við sprotageirann þar sem menn trúðu því að hægt væri að byggja upp öflugt afvinnulíf með öðrum hætti en með stóriðjustefnu stjórnvalda. Þar varð til merkilegt bandalag listamanna og frumkvöðla sem endurspeglaðist í Framtíðarlandinu, félagi sem beitti sér fyrir náttúruvernd en varð einnig leiðandi í umræðunni um annars konar atvinnulíf.

Kaflinn um sveitirnar leiddi mig inn í verkefni á vegum Impru á Akureyri um Vaxtarsprota í sveitum. Bókin byggði á þeirri sýn að við ættum marga og fjölbreytta fjölbreytta möguleika um allt land, í ferðamennsku, matvælaframleiðslu, nýsköpun og nýjasta tækni gæti komið framleiðendum í beint samband við neytendur og gjörbreytt forsendum byggðar. Að ímynda sér hvaða ókönnuðu möguleikar gætu leynst í öllum þeim 6000 lögbýlum sem eru á Íslandi. Hugmyndin var síðan tekin miklu lengra af Sigríði Sigurjónsdóttur og hönnunardeild Listaháskóla Íslands. Hér er síða sem lýsir því verkefni betur: http://www.designersandfarmers.com/about/

Býli á Íslandi G – H

Stærsti kaflinn í bókinni um Terawöttin í almættinu dró mig síðan inn í hringiðu þjóðmálaumræðunnar og umhverfisbaráttunnar. Ég setti mig inn í orkumál á landinu, línulagnir, tonn í álverum og hversu mikla orku þyrfti til að drífa þau og hvaðan orkan ætti að koma. Það var sláandi hvað leikmaður gat fundið miklar brotalamir í þessum málum. Loforð um gríðarlega mikla orkuafhendingu og atvinnumöguleika voru komin á forsíður fjölmiðla áður en svæði höfðu verið rannsökuð að neinu marki. Af sumum varð ég talinn öfgamaður og óvinur ,,alvöru vinnu“ eða landsbyggðarinnar í heild sinni. Tímabundin varnarstaða landsbyggðarinnar var nýtt af stórfyrirtækjum, verktakafyrirtækjum og orkufyrirtækjum, allur vöxtur og framtíð skyldi vera á forsendum þeirra.

Ég lá andvaka í margar nætur út af svæðum sem ég þekkti vel og voru í beinni hættu. Það var sláandi að sjá hvernig þjóðríki gera sífellt sömu mistökin. Þau skuldsetja sig gagnvart erlendum bönkum, byggja alla innviði fyrir stórfyrirtækið sem síðan mokar auðlindinni úr landi og hagnaðurinn hverfur í skattaskjóli. Ef einhver vill vita hvers vegna 62 ríkustu menn í heimi eiga meira en helmingur jarðarbúa – þá urðu sumir þeirra einmitt ríkir á þennan hátt, gott ef einn þeirra er ekki aðaleigandi Norðuráls í Hvalfirði.

Það var nánast yfirþyrmandi að horfa upp á landið okkar stefna í þessa átt hér. Opinber orkufyrirtæki ætluðu að skuldsetja þjóðina fyrir meira en þúsund milljarða og veðja á einn málm og eitt eða tvö stórfyrirtæki. Þetta var ekki sett fram sem valkostur, heldur var þetta sett fram sem hin eina mögulega framtíðarsýn Íslands.

Blaðsíða 19 í Draumalandinu:

Alveg frá útgáfu hefur varla liðið sú vika að ekki komi upp eitthvað verkefni, beiðni eða viðvik sem tengist Draumalandinu. Núna á þriðjudag átti ég fund með fólki frá kóreska LG raftækjarisanum sem er með heilmikið verkefni í uppsiglingu hérlendis – allt byggt á blaðsíðu 19 í Draumalandinu en þar er þessi einfaldi texti:

Slokkni ljós – kvikna stjörnur

Á fallegu vetrarkvöldi
er slökkt á öllum ljósum á Íslandi á milli klukkan 21:00 og 22:00

Stjörnufræðingur lýsir himninum

í beinni útsendingu.

Allir fara út og njóta.

LG sendi mér þetta myndband hér þar sem Slokkni ljós / kvikna stjörnur kemur við sögu enda er snilldin í nýja OLED tækinu þeirra hið algera myrkur sem þeim tekst að fá á skjáinn.

Í myndbandinu hér að ofan ræðir Ridley Scott um Mars myndina sína og síðan kemur kafli um Reykjavík. Þarna má sjá hvernig ,,Slokkni ljós / kvikna stjörnur“ gjörningurinn árið 2006 lítur út í augum tæknibrellumeistara í kóreu. Það er ansi vel dramítiserað hjá þeim en skemmtilegt. Þeir ætla að ganga lengra og gera Reykjavík, tónlistarlífið hér og ,,Lights out stars on“ að kjarna í nýrri ímyndarherferð fyrir OLED tækin hjá LG. Í sumar verður haldinn stórviðburður sem verður betur auglýstur síðar. Youtube tæknibloggarinn Lewis hjá Unbox Therapy sem er með milljón áhorf á hvert myndband var hér um daginn og stjörnuljósmyndarinn Sean Parker hefur verið á ferð um landið að taka myndir fyrir OLED skjáina. Auglýsingadeildin flaug sérstaklega til landsins og kvikmyndatökulið kom frá LA til að taka viðtal við mig og Lewis og ég áritaði fyrir þau Bláa hnöttinn á kóresku. Hún er með myndum eftir þarlendan listamann.

Þetta er semsagt bara dæmi um eina blaðsíðu og hvað getur gerst tíu árum eftir að hugmynd hefur verið sleppt út í veröldina.

Fljótlega eftir að Draumalandið kom út byrjaði ég að vinna að kvikmyndun á verkinu með Þorfinni Guðnasyni, þeim mikla snillingi. Framleiðandi var Sigurður Gísli Pálmason. Hér er trailerinn:

Það sem átti að verða stutt og snörp heimildarmynd sem átti helst að fara í bíó haustið 2006 tók að lokum næstum þrjú ár í vinnslu með öllum þeim endurskrifum, endurklippum, safnaleit og heimildarleit sem fylgir svo umfangsmiklu verki. Við klipptum myndina heima hjá Þorfinni í Hrosshaga í Biskupstungum. Í kjölfarið fór myndin á kvikmyndahátíðir um allan heim. Ég sakna alltaf Þorfinns sem lést fyrir rétt rúmu ári síðan eftir baráttu við illvígt krabbamein. Ég var staddur í Chicago þegar andlátsfréttin barst til mín. Ég leit á úrið sem amma hafði gefið mér í Borgarleikhúsinu og það var stopp. Ég er yfirleitt með það á mér – þótt klukkan sé alltaf hálf níu.